Title: NEWTOPIAS
Date: 2021
NEWTOPIAS: GREECE IN USA 2021
Ο καθηγητής της ΑΣΚΤ Νίκος Χαραλαμπίδης και οι φοιτητές τόσο του Β’ Eργαστηρίου Γλυπτικής όσο και από πολλά εργαστήρια της Σχολής, συνεργάστηκαν σε σειρά εργαστηρίων, διαλέξεων και εκθέσεων στο πλαίσιο του πρότζεκτ NEWTOPIAS: GREECE IN USA 2021 της ΑΜΚΕ OUT OF THE BOX το 2021.
Σκεπτικό του Πρότζεκτ
Κείμενο Δρ. Σωζήτα Γκουντούνα
Στα πλαίσια της πλατφόρμας πολιτιστικής εξωστρέφειας «GREECE IN USA» και της προσπάθειας διαμόρφωσης και οραματισμού της εικόνας της σύγχρονης Ελλάδας στις Ηνωμένες Πολιτείες, πέρα από τα υπάρχοντα στερεότυπα, το προτεινόμενο πρότζεκτ επιχειρεί να παρουσιάσει τη σύγχρονη Ελληνική πολιτιστική παραγωγή μέσω πολυθεματικών δράσεων και μιας έκδοσης με τη συμμετοχή Ελλήνων καλλιτεχνών που έχουν πειραματιστεί με την πολιτική της «νέου» στο έργο τους και που στοχεύουν στον προβληματισμό σχετικά με την πανταχού παρούσα κοινωνική επιρροή του «νέου» και του «παρόντος» ιδιαίτερα στην ψηφιακή εποχή των πανδημιών, της επαυξημένης πραγματικότητας και της τεχνητής νοημοσύνης.
Παράλληλα, το πρότζεκτ διαπραγματεύεται την ίδια τη μορφή και τη “φιλοσοφία” των καλλιτεχνικών δρώμενων και εκθέσεων εξετάζοντας τους τρόπους που η ίδια η ιστορία των ιδεών λαμβάνει τη μορφή ενός πολιτιστικού γεγονότος.
Νέες εξελίξεις, νέες αισθητικές μορφές, νέοι τρόποι παραγωγής, νέος κριτικός λόγος, νέες επιδόσεις, νέες οικολογικές στροφές, νέες πολιτικές, νέες πανδημίες, νέα Ελλάδα. Αλλά τι είναι εκείνο που αποκαλύπτεται στη συνεχή επιδίωξη του “νέου” στην τέχνη και πώς συσχετίζεται με το «παρόν» και με άλλες αλλαγές στην οικονομία, τις κοινωνικές πρακτικές, την τεχνολογία, τις συζητήσεις και την ευρύτερη κοινωνία.
Είναι η καλλιτεχνική πρακτική ικανή να οραματιστεί νέες κοινωνικές δράσεις, νέες μορφές κοινότητας και έναν «νέο» κόσμο για να ξεπεράσει τα παγκόσμια προβλήματα που απειλούν την ανθρωπότητα ή είναι η τέχνη μόνο ικανή να διαμορφώνει νέες ουτοπίες.
“Monument to Now,” “The Future is Now,” “Absolute Now,” “Here and Now,” “Momentum,” “At the Moment,” “Present Tense,” είναι μεταξύ των όρων και των τίτλων εκθέσεων που έχουν κυριαρχήσει στη συνεχή επιδίωξη της σύγχρονης τέχνης για το «νέο» και το «τρέχον». Θα μπορούσε να υπάρχει ένας τρόπος να κατανοήσουμε, ή μάλλον να στοχαστούμε τη φιλοσοφία «χωρικά,» έτσι ώστε το εκθεσιακό και παραστασιακό μέσο – εάν ο όρος “μέσο” είναι ο κατάλληλος- να παρουσιάσει μια πιθανή λύση στα προβλήματα των εννοιολογικών διατυπώσεων, τα οποία θα έπαυαν να είναι καθαρά εννοιολογικά, και αντ ‘αυτού θα αποκτούσαν σιωπηλά, ακουστικά ή οπτικά αισθητήρια; Ο φιλοσοφικός στοχασμός για την αναπαράσταση ξεκινά από την αρχαιότητα, αλλά με την προώθηση της έκθεσης ως δημόσιου θεάματος τον δέκατο όγδοο αιώνα γίνεται ένα νέο είδος, με μεγαλύτερη ευκρίνεια, στην πορεία της κριτικής της τέχνης από τον Ντιντερό και έπειτα. Πώς θα ήταν μια φιλοσοφία του «Νέου» εάν έπαιρνε η ίδια τη μορφή μιας έκθεσης. Ο Foucault δήλωσε, το 1967, ότι «βρισκόμαστε στην εποχή της ταυτότητας: βρισκόμαστε στην εποχή της αντιπαράθεσης, την εποχή του κοντινού και του μακρινού, του πλάι-πλάι, του διασκορπισμένου. Είμαστε αυτή τη στιγμή. Ο Foucault πίστευε, σε μια εμπειρία που είναι λιγότερο μιας μακράς διαρκείας ζωής, και που αναπτύσσεται με την πάροδο του χρόνου, και περισσότερο ενός δικτύου που συνδέει σημεία και τέμνει με το δικό του δέρμα την ύπαρξη μας.
Το πρότζεκτ δεν αντλεί από έννοιες της «ετερότητας» και του «άλλου», από κόσμους μέσα σε κόσμους, ή από πολιτιστικούς, θεσμικούς και διασκορπιστικούς χώρους που είναι κάπως «άλλοι», αλλά μάλλον διερευνά τις έννοιες του «νέου» ως σύγχρονης ουτοπίας που επηρεάζει πρωτίστως την αναπαράσταση των πολιτικών θεμάτων και τους τρόπους με τους οποίους νέες μορφές υποκειμενικότητας και κοινότητας μπορούν να φαντασιωθούν και να διατυπωθούν στη σύγχρονη τέχνη. Η συνεχής επιδίωξη της καινοτομίας και οι τρόποι με τους οποίους επηρεάζεται από την εμφάνιση της θεωρίας ως ξεχωριστής κατηγορίας στον αστερισμό των καλλιτεχνικών και θεσμικών προβληματισμών καθορίζει την υπόσταση του θέματος και τον ρόλο του στην καλλιτεχνική κοινότητα. Ταυτόχρονα, η επιστροφή και η αναβίωση της «περφόρμανς» και της «εφημερότητας» στη σύγχρονη τέχνη έχει λάβει μια νέα συνάφεια που μπορεί να εξεταστεί παράλληλα με τις συνακόλουθες καλλιτεχνικές – ιστορικές, πολιτικές και κοινωνικές επιδράσεις της, ιδίως σε σχέση με τη σημασία σχετικά με το “live” στο έργο των σύγχρονων καλλιτεχνών και με τις πιο πρόσφατες έρευνες για τη θεατρικότητα και το χρονικό πλαίσιο της επιμελητικής πρακτικής. Αλλά είναι το «live» και οι τρόποι με τους οποίους οι καλλιτέχνες αμφισβητούν το καλλιτεχνικό μέσο που σχετίζεται με τη συνεχή επιδίωξη του «νέου» και αν ναι με τι τρόπο;
Προσκαλώντας και νέους Έλληνες καλλιτέχνες της ΑΣΚΤ (έως 30 έτων) η πλατφόρμα στοχεύει στην εκτίμηση των αισθητικών αλλαγών που σημειώθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στην επαναξιολόγηση της αναπαράστασης σε σχέση με τις τρέχουσες ψηφιακές, αισθητικές και κοινωνικές συμβάσεις, ενώ ασχολείται επίσης με πολύπλοκες και αόριστες στάσεις απέναντι στο σχηματισμό και την αποκάλυψη των καλλιτεχνικών «μέσων», των «κοινοτικών ουτοπιών» της «ψηφιακής παρουσίας».
Υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού»
«Με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού»